บทที่ 227 อย่าคิดถึงการออกไป

เวลาผ่านไปโดยไม่รู้ตัว ลมพัดผมยาวของเอวาปลิวไปตามแรงลม

เมื่ออาการคลื่นไส้จากการขี่ม้าค่อยๆ หายไป เธอก้มตามองมือที่โอบรอบตัวเธอ

เสียงของเธอเย็นชา "กอดพอหรือยัง?" คนที่อยู่ข้างหลังเธอชะงักทันที "ถ้าพอแล้วก็ปล่อย ฉันอยากลงไปเอาธง"

หลังจากพูดคำนี้ เอวารู้สึกได้ชัดเจนว่าคนที่กอดเธอคลายแรงลงเล็กน้อย

เ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ